ชาติ ชรา โสกปริเทวะ : ​ค้นหาหนังสือธรรมะ หน้า 8 / 56

๑๒๘ อตฺถสฺหิ ชาตสฺหิ สุขา สหายา ตุฏฺฐี สุขา ยา อิตรีตเรน ปุญฺญ์ สุข ชีวิตสงฺขยมหิ สพฺพสฺส ทุกฺขสฺส สุข ปหาน สุขา มตเตยยตา โลเก อโล เปตเตยยตา สุขา สุขา สามบุญตา โลเก อโถ พรหมบุญตา สุขา สุข์ ยาว ชรา สีล

บทอ่านนี้เน้นถึงความสำคัญของการมีความสุขและการเกื้อกูลในชีวิต เพื่อช่วยเหลือซึ่งกันและกันและนำความสุขมาให้ในทุกแง่มุมของชีวิต โดยยกตัวอย่างการช่วยเหลือมารดา บิดา และสมณะ เพื่อให้เกิดความสุขในโลก

๑๑ เรื่องอุโบสถกรรม ยถา ทณฺเฑน โคปาโล คาโว ปาเชติ โคจ เอว์ ชรา จ มจฺจุ จ อายุ ปาเชนฺติ ปาณินนฺติ นายโคบาล ย่อมต้อนโคทั้งหลายไปสู่ที่หากิน ด้วย ท่อนไม้ ฉันใด ชราและมัจจุย่อมต้อนอายุของ สัตว์ทั้งหลายไป

เนื้อหานี้กล่าวถึงเรื่องราวของอุโบสถกรรมที่เปรียบเทียบกับการนำโคไปหากิน และเรื่องอชครเปรตที่กล่าวถึงกรรมอันชั่วร้ายที่ทำโทษตนเอง นอกจากนี้ยังพูดถึงพระมหาโมคคัลลานเถระ ที่ชี้ให้เห็นถึงการไม่เห็นความจริ

๒๐ อฏฐีนํ นคร์ กต์ ยตฺถ ชรา จ มจฺจ จ มสโลหิตเลปน่ มาโน มกโข จ โอหิโตติ สรีระ อันกรรมทำให้เป็นนครแห่งกระดูกทั้งหลาย ฉาบด้วยเนื้อและโลหิต เป็นที่ตั้งลงแห่งชรา มรณะ มานะ และมักขะ เรื่องพระนางมัลลิกาเทวี

ในบทความนี้กล่าวถึงอาการของสรีระที่ถูกกรรมทำให้มีสภาพตามที่ระบุและเกี่ยวข้องกับการเกิดและดับ เช่น การชราและมรณะ รวมถึงความเชื่อมโยงกับสัตบุรุษและการดำรงอยู่ของธรรมในชีวิต มีการพิจารณาเกี่ยวกับการปรากฏ

๑๒๘ อตฺถสฺหิ ชาตสฺหิ สุขา สหายา ตุฏฺฐี สุขา ยา อิตรีตเรน ปุญฺญ์ สุข ชีวิตสงฺขยมหิ สพฺพสฺส ทุกฺขสฺส สุข ปหาน สุขา มตเตยยตา โลเก อโล เปตเตยยตา สุขา สุขา สามบุญตา โลเก อโถ พรหมบุญตา สุขา สุข์ ยาว ชรา สีล

ข้อความนี้พูดถึงความสุขที่เกิดจากความเกื้อกูลระหว่างมิตรสหาย ครอบครัว และสังคม โดยเน้นความสำคัญของการแสดงความเป็นห่วงและการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ความสุขไม่เพียงเกิดจากความสำเร็จในชีวิต แต่ยังเกิดจากก

ธ ร ร ม ก า ย ก า ย มาตรฐาน ๓๔๐ พระธรรมกาย เป็นกายตรัสรู้ธรรมของมนุษย์ทุกๆ คน ในโลก พระบรมศาสดาทรงรู้แจ้งเห็นแจ้งแทงตลอดในธรรม ทั้งหลายทั้งปวง เพราะเข้าถึงกายธรรมอรหัตนี้เท่านั้น กายนี้ เป็นกายที่เต็ม

พระธรรมกายเป็นกายตรัสรู้ของมนุษย์ที่ได้รับการกล่าวถึงในคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งเข้าถึงได้ผ่านการหยุดนิ่งของใจ กายธรรมอรหัตนี้เป็นกายที่รวมสติและปัญญาไว้ เป็นอานุภาพไม่มีประมาณ คำสอนไม่ว่าจะมาก

Dsuะเพื่อประชา อาทิตตปริยายสูตร ๓๕๕ เราจะเห็นว่า ผู้มีบุญบารมีแก่รอบแล้ว เพียงได้ฟัง พระธรรมเทศนาเพียงครั้งเดียว ไม่ต้องมีอรรถาธิบายมากมาย ท่านก็สามารถที่จะตรองตามได้ทัน ได้เข้าถึงความเต็มเปี่ยม ของชี

ในข้อความนี้กล่าวถึงการที่ผู้มีบุญบารมีสามารถเข้าถึงความจริงชีวิตได้เพียงแค่ฟังธรรมเทศนา โดยเฉพาะเมื่อมียอดกัลยาณมิตรอย่างพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ที่ช่วยให้เข้าใจวิธีดับกิเลสในใจได้อย่างถูกต้อง ด้วยการละท

ธรรมะเพื่อประช รูปนันทาเถรี ๓๒๔ ธรรมดาของสรรพสัตว์ และสรรพสิ่งทั้งหลาย ย่อมมี การเปลี่ยนแปลงไปสู่ความเสื่อม แม้แต่ชีวิตของเราก็เสื่อมไป ตามลำดับ จากวัยทารกไปสู่วัยเด็ก วัยรุ่น วัยหนุ่มสาว วัยกลางคน วั

เนื้อหาเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงและความเสื่อมของชีวิตตามธรรมชาติที่ใช้สอนให้เราเห็นโทษของความเสื่อม และมุ่งสู่การหลุดพ้นจากทุกข์เป็นแนวทางเพื่อแสวงหาความจริงในชีวิตตามหลักธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่ง

ธรระพี ประช ทาน คือชีวิต ๓๖๕ หนทางทั่วทุกแห่งในโลกล้วนแต่ไม่ปลอดภัย เพราะไม่ ว่าเราจะเดินทางไปทางน้ำก็ต้องเสี่ยงกับคลื่นลมมรสุม อาจเป็น เหตุให้เรืออับปางได้ หรือเดินทางไปทางอากาศก็ต้องเสี่ยงกับ เมฆหมอ

บทความนี้สำรวจความสำคัญของการเลือกหนทางที่ถูกต้องในการดำเนินชีวิต โดยชี้ให้เห็นว่าเส้นทางในโลกนี้มักมีอันตรายและความไม่แน่นอน แต่มีวิธีเดียวที่สามารถนำเราไปสู่ความสุขและความปลอดภัย นั่นคือการทำจิตใจให

ธรระพี ประช ทำอย่างไรถึงจะมีความสุข ៤៩៣ ผุดเกิดเองมีจริง สมณพราหมณ์ผู้ประพฤติดีปฏิบัติชอบ จน หมดกิเลสเป็นพระอรหันต์มีจริง ถ้ามีความเห็นถูกต้องเช่นนี้แล้ว ชีวิตการเดินทางไกลในสังสารวัฏจะปลอดภัย แม้ละโล

การมีความสุขและการสลัดทุกข์เกิดจากการฝึกปฏิบัติธรรม โดยการทำจิตให้ผ่องใสและเจริญสมาธิ การเข้าไปในศูนย์กลางกายจะช่วยให้ห่างไกลจากความทุกข์และนำไปสู่ความสุขอันไม่มีประมาณ สุขที่ได้สัมผัสไม่มีทุกข์เจือปน

ธรระพี ประชาช มาฟังธรรม กันเถิด ១៩៥ ฝ่ายติสสเมตเตยยมาณพ ก็ได้ทูลถามปัญหาพระพุทธ องค์ว่า “ใครชื่อว่าผู้ยินดีในโลกนี้ ความหวั่นไหวในอารมณ์ต่างๆ ย่อมไม่มีแก่ใครบ้าง ใครรู้ส่วนสุดทั้งสอง แล้วไม่ติดอยู่ในส

ในการสนทนาที่พระพุทธองค์ได้มีการตอบคำถามเกี่ยวกับความยินดีในโลกและการปล่อยวางตัณหา พระองค์ได้ชี้ให้เห็นว่าผู้ที่ปราศจากอารมณ์แห่งความหวั่นไหว และเข้าใจธรรมตามความเป็นจริง ย่อมสามารถขจัดกิเลสให้หลุดร่อ

ธรรมะเพื่อประช ขันติธรรมอยู่ ไหน ๒๕๗ เกิดขึ้นในบุคคลเหล่าใด บุคคลเหล่านั้น เป็นนักปราชญ์ ย่อมพ้นไปจากโลก โดยความแน่ใจว่ามีชัยชนะโดยแท้” การเดินทางไกลในสังสารวัฏ เพื่อไปสู่อายตนนิพพาน ต้อง อาศัยกำลังใจ

บทความนี้กล่าวถึงความสำคัญของขันติธรรมในการดำเนินชีวิตเพื่อพ้นจากทุกข์ อย่างเช่นการเดินทางไกลในสังสารวัฏ ต้องมีบุญและบารมีที่เพียงพอ เช่นเดียวกับการเตรียมสัมภาระในการข้ามมหาสมุทร เพื่อเผชิญกับอุปสรรคแ

186 ศีล...เป็นที่ตั้งแห่งความดีงาม ยญฺเจ วิญญู ปสํสนฺติ อจฺฉิททวุตฺตึ เมธาวี อนุวิจฺจ สุเว สุเว ปญฺญาสีลสมาหินํ นิกข์ ชมโพนทสุเสว โก ต์ นินฺทิตุมรหติ เทวาปิ นํ ปสฺสนฺติ พฺรหฺมุนาปิ ปสํสิโต. (๒๕/๒๗) นั

ศีลเป็นคุณธรรมที่ทำให้ผู้ดำเนินชีวิตมีความดีงามและเป็นที่นับถือ ศึกษาคุณค่าของศีลที่ทำให้บุคคลได้รับความเคารพจากสังคมและแม้แต่เทวดาก็ยังสรรเสริญ สุนทรพจน์นี้ยังกล่าวถึงการเป็นคนที่ไม่ทำบาปซึ่งนำไปสู่ค

ชรา เหมือนบ้านเรือนที่เซชวนจวนจะพังอยู่ริมฝั่งน้ำ ถูกน้ำเซาะอยู่เรื่อยๆ เหมือนไม้ใหญ่ริมน้ำ ร่างกายแม้ข้างนอกจะทรุดโทรม แต่ข้างในใสแจ่ม กระจ่างมีสุขตลอด สุขกระทั่งแผ่ออกมาถึงผิวข้างนอก แม้เป็นคนแก่ก็เ

เนื้อหานี้กล่าวถึงการมองเห็นความสุขที่อยู่ภายใน ถึงแม้ร่างกายจะทรุดโทรมในวัยชรา ขยายความเรื่องการมีพระธรรมภายในที่สร้างความสุขและแสงสว่างตลอดเวลา แม้ในช่วงเวลาที่ใกล้จะจากโลก องค์พระยังทำให้เกิดความสุ

มุ่งสู่ โ ล ก ต ร ธ ร ร ม การแสวงหามีอยู่สองอย่าง คือ การแสวงหาสิ่งที่ไม่ ประเสริฐอย่างหนึ่ง การแสวงหาสิ่งที่ประเสริฐอย่างหนึ่ง การแสวงหาสิ่งที่ไม่ประเสริฐคือสิ่งที่มีชาติ ชรา มรณะและ ความโศกเศร้าเป็น

ในหนังสือเล่มนี้พูดถึงการแสวงหาสิ่งที่มีค่าในชีวิต ซึ่งแบ่งออกเป็นสองประเภท ได้แก่ การแสวงหาสิ่งที่ไม่ประเสริฐที่นำมาซึ่งความทุกข์และการแสวงหาสิ่งที่เป็นอมตะอย่างพระนิพพาน ซึ่งเป็นสภาวะที่มีความสงบสุข

ธรรมะเพื่อประชา มุ่งสู่โลกุตรธรรม ๒๐๐ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเป็นผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน มีความบริสุทธิ์ หมดจดพ้นจากกิเลสอาสวะทั้งปวง ได้เข้าถึงฝั่ง แห่งนิพพานอันเป็นแดนเกษมจากโยคะ ที่ความทุกข์ใดๆ ไม

พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงเป็นผู้ที่รู้และตื่นรู้ มีความบริสุทธิ์พ้นจากกิเลส อันนำไปสู่การเข้าถึงนิพพาน ซึ่งเป็นที่ไม่มีทุกข์อันใด พระองค์ได้สั่งสมบุญบารมีมายาวนานและสอนให้ชาวพุทธเจริญรอยตาม โดยการสร้างคว

Boประช ละตัณหาได้ไม่ต้องเกิดอีก ประสบการณ์ทางโลกมามาก มองไม่เห็นสาระแก่นสารของการ ใช้ชีวิตแบบชาวโลก จึงมีความเบื่อหน่ายในฆราวาสวิสัยได้ทูลลา พระเจ้าปเสนทิโกศลออกจากตำแหน่งปุโรหิต และออกบวช เป็นชฎิล ตั

บทความนี้เล่าถึงการบวชของพราหมณ์พาวรีที่ละตัณหาและออกมาเป็นชฎิล เพื่อค้นหาความหมายของชีวิตโดยการตั้งอาศรมและเรียนรู้จากพระพุทธองค์ โดยมีหลานชายผู้เคารพในลุงติดตามไปและอาจารย์ใหญ่ได้ส่งหลานไปถามปัญหากั

ย อ ม รั บ ค ว า ม จ ริ ง กั น ดี ก ว่ า อาสวะเหล่าใดอันระคนด้วยความเศร้าหมอง นำมาซึ่ง ภพใหม่ เป็นไปด้วยความทุรนทุรายมีทุกข์เป็นผล เป็นที่ตั้งชาติ ชรา มรณะต่อไป ที่ใคร ๆ ยังละไม่ได้แล้ว เรากล่าวว่า ผู

ธรรมะ ประช ยอมรับความจริงกันดีกว่า ๓๑๔ ทุกคนที่เกิดมาในสังสารวัฏต่างต้องเผชิญกับมรสุมชีวิต ที่เหมือนกัน คือ ความแก่ ความเจ็บและความตาย ทุกชีวิตถูก จำกัดด้วยกาลเวลา แต่ละคนมีเวลาแห่งชีวิตไม่เท่ากัน บ้า

ข้อความนี้พูดถึงความจริงของชีวิตที่ทุกคนต้องเผชิญ เช่น ความแก่ ความเจ็บ และความตาย ผู้เขียนย้ำให้เราตระหนักถึงความไม่ประมาทในการใช้ชีวิตให้เต็มที่ เพื่อสร้างบารมีและหลีกเลี่ยงการเกิดและตายอีกต่อไป โดย

ชั ย ช น ะ น ะ รั้ง ค รั้ ง ที่ ๖ ( ต อ น ที่ ๖ ช น ะ ส จ จ ก น ค ร น ถ) อาสวะเหล่าใดที่ทำให้เศร้าหมอง ให้เกิดภพใหม่ มีวิบากเป็นทุกข์ ให้มีชาติ ชรา มรณะต่อไป บุคคลใดยังละ ไม่ได้ นั่นแหละเป็นคนหลง แต่ถ

ธรรมะเพื่อประชา ชัยชนะครั้งที่ 5 (ตอนที่ 5 5 ชนะ สัจจก นิครนถ์) ๑๗๒ กลับทูลถามเรื่องอื่นว่า “พระสมณโคดมเคยนอนหลับในเวลา กลางวันบ้างไหม” พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสว่า “หลังจากที่เรา กลับจากบิณฑบาตภายหลังภั

ในบทสนทนาตอนนี้ พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถึงการหลับในช่วงกลางวันและสะท้อนถึงการตื่นรู้จากกิเลส นิครนถ์นำเสนอความคิดเห็นเกี่ยวกับการหลับ และพระพุทธเจ้าถือเป็นผู้ตื่นรู้ที่ไม่มีอาสวะให้เบียดเบียน โดยเฉพาะเ